Jest to cudowny wiersz, ale bardzo trudny do translacji. W ustaleniu znaczenia pewnych zwrotow pomogla mi kolezanka z pracy Julie Berry, ktora uczy angielskiego.
Seamus Heaney
Twice Shy
Her scarf a la Bardot,
In suede flats for the walk,
She came with me one evening
For air and friendly talk.
We crossed the quiet river,
Took the embankment walk.
Traffic holding its breath,
Sky a tense diaphragm:
Dusk hung like a backcloth
That shook where a swan swam,
Tremulous as a hawk
Hanging deadly, calm.
A vacuum of need
Collapsed each hunting heart
But tremulously we held
As hawk and prey apart,
Preserved classic decorum,
Deployed our talk with art.
Our Juvenilia
Had taught us both to wait,
Not to publish feeling
And regret it all too late
-Mushroom loves already
Had puffed and burst in hate.
So, chary and excited,
As a thrush linked on a hawk,
We thrilled to the March twilight
With nervous childish talk:
Still waters running deep
Along the embankment walk.
Niewypowiedziane
W wygodnych butach na nogach,
Z chusta a la Bardot na glowie,
Wybrala sie ze mna pozna pora
Dla zdrowia i pogadac sobie.
Przekroczylismy spokojna rzeke,
By walem pojsc przed siebie.
Ruch wstrzymuje oddech,
Membrana nieba ramiona rozwiera:
Zmierzch opadl jak kurtyna,
Ktora sledzac odpywajacego labedzia, drgnela,
i wtedy, gdy jastrzab
Morderczo kolowal, zasnela.
Przed nadmiarem potrzeb
Nie umknela zadna istota duchowa,
Dlatego bez slowa i z drzeniem,
Jak przed jastrzebiem ktos zdobycz chowa,
Sprawdzone klasyczne decorum,
Na sztuke zeszla nasza rozmowa.
Nasze Juwenilia
Nauczyly nas czekac,
Nie publikowac uczuc,
Ktorych pozniej przyjdzie zalowac.
Grzyb ekplozji milosci dawno juz
W nienawisci zdolal wyhamowac.
Stad, ostrozni i podnieceni,
Jak drozd przy jastrzebiu na niebie,
Dygoczac zniknelismy w marcowym zmroku
Nerwowo gaworzac do siebie:
Spokojne wody gleboko plynace,
Wzdluz walu, prosto przed siebie.
Wednesday, December 17, 2008
Monday, November 24, 2008
Jiří Orten "Malá elegie"
Kolejny z wierszy analizowanych w ksiazce Hirscha "How to read a poem". Wiersz "Mala elegia" Jiříego Ortena (1919-1941), czeskiego poety, ktoremu z racji zydowskiego pochodzenia odmowiono przyjecia do szpitala w nazistowskiej Pradze, po tym, jak zostal potracony przez ambulans. Zmarl 2 dni pozniej. Po raz pierwszy tlumaczylem z czeskiego, ktorego nie znam. Mimo tego, wydaje mi sie, ze polskiemu tlumaczowi jest latwiej oddac znaczenie czeskich slow po polsku, niz, kiedy sie dokonuje przekladu na angielski. Wszystko to dzieki podobienstwu czeskiego i polskiego. Jesli sie przyjrzec angielskiemu tlumaczeniu to mozna znalezc kilka niescislosci w oddaniu znaczenia pewnych zwrotow.
Malá elegie
Přátelé odešli. Má milá v dálce spí.
A venku velká tma je.
Slova si povídám. Jsou bílá od lampy
a napolo již usínaje
na matku vzpomínám. Podzimní vzpomínka.
Opravdu, pod zimou jako bych věděl vše,
co nyní asi dělá maminka.
Je doma, v pokoji. Má dětská kamínka,
k nimž koník houpací vždy se mnou přikluše,
má dětská kamínka, v nichž dávno netopí se,
ji zahřívají. Matku. Mou maminku. Je tiše,
ruce si sepne, myslí na otce,
který je mrtev již,
a potom pro mne loupá ovoce.
Jsem u ní. S ní. Jistě nás uvidíš,
Bože, ty zlý, který jsi tolik vzal.
Jaká je venku tma! Co jsem to povídal?
Ach vím, já chtěl jsem říci
za všechny hodiny, v kterých jsem sladce spal,
a za všechny své drahé spící,
že teď, kdy podzim přichází a vše i dny se krátí,
neumím býti sám jen s lampou, která svítí,
že sil jsem proso na souvrati
a nebudu již žíti.
A Small Elegy
My friends have left. Far away, my darling is asleep.
Outside, it's as dark as pitch.
I'm saying words to myself, words that are white
in the lamplight and when I'm half-asleep I begin
to think about my mother. Autumnal recollection.
Really, under the cover of winter, it's as if I know
everything---even what my mother is doing now.
She's at home in the kitchen. She has a small child's stove
toward which the wooden rocking horse can trot,
she has a small child's stove, the sort nobody uses today, but
she basks in its heat. Mother. My diminutive mom.
She sits quietly, hands folded, and thinks about
my father, who died years ago.
And then she is skinning fruit for me. I am
in the room. Sitting right next to her. You've got to see us,
God, you bully, who took so much. How
dark it is outside! What was I going to say?
Oh, yes, now I remember. Because
of all those hours I slept soundly, through calm
nights, because of all those loved ones who are deep
in dreams---Now, when everything's running short,
I can't stand being here by myself. The lamplight's too strong.
I am sowing grain on the headland.
I will not live long.
Mala elegia
Przyjaciele odeszli. Moja ukochana spi w oddali.
Na zewnatrz wielka ciemnosc.
Mowie do siebie slowa. Sa biale od swiatla lampy
i na wpol spiac
matke wspominam. Jesienne wspomnienie.
Rzeczywiscie, chlod to sprawia, tak, jakbym wiedzial wszystko,
nawet to, co teraz robi moja mama.
Jest w domu, w pokoju. Moj dzieciecy kominek,
ku ktoremu zawsze przyklusuje moj konik na biegunach,
moj dzieciecy kominek, nie pali sie juz w takich dzisiaj,
ogrzewa ja. Matke. Moja mamusie. Siedzi cicho,
rece ma zalozone, mysli o ojcu,
ktory umarl,
a potem obiera dla mnie owoce.
Jestem u niej. Z nia. Z pewnoscia nas zobaczysz,
Ty, zly Boze, ktorys tak wiele zabral.
Jak ciemno na zewnatrz! Co chcialem powiedziec?
Ach, wiem, chcialem powiedziec, ze
ze wzgledu na wszystkie godziny,w ktorych slodko spalem,
i ze wzgledu na wszystkich bliskich, ktorzy spia,
teraz, gdy jesien przychodzi, a wszystko i dni sa krotkie,
nie moge byc sam na sam z lampa, ktora swieci,
zbyt mocno, sieje proso w rogu pola*
i nie bede juz zyc.
*bardziej precyzyjnie powinno byc “uwroci”, staropol. “uwroć” - obrót pługiem przy końcu bruzdy.
Malá elegie
Přátelé odešli. Má milá v dálce spí.
A venku velká tma je.
Slova si povídám. Jsou bílá od lampy
a napolo již usínaje
na matku vzpomínám. Podzimní vzpomínka.
Opravdu, pod zimou jako bych věděl vše,
co nyní asi dělá maminka.
Je doma, v pokoji. Má dětská kamínka,
k nimž koník houpací vždy se mnou přikluše,
má dětská kamínka, v nichž dávno netopí se,
ji zahřívají. Matku. Mou maminku. Je tiše,
ruce si sepne, myslí na otce,
který je mrtev již,
a potom pro mne loupá ovoce.
Jsem u ní. S ní. Jistě nás uvidíš,
Bože, ty zlý, který jsi tolik vzal.
Jaká je venku tma! Co jsem to povídal?
Ach vím, já chtěl jsem říci
za všechny hodiny, v kterých jsem sladce spal,
a za všechny své drahé spící,
že teď, kdy podzim přichází a vše i dny se krátí,
neumím býti sám jen s lampou, která svítí,
že sil jsem proso na souvrati
a nebudu již žíti.
A Small Elegy
My friends have left. Far away, my darling is asleep.
Outside, it's as dark as pitch.
I'm saying words to myself, words that are white
in the lamplight and when I'm half-asleep I begin
to think about my mother. Autumnal recollection.
Really, under the cover of winter, it's as if I know
everything---even what my mother is doing now.
She's at home in the kitchen. She has a small child's stove
toward which the wooden rocking horse can trot,
she has a small child's stove, the sort nobody uses today, but
she basks in its heat. Mother. My diminutive mom.
She sits quietly, hands folded, and thinks about
my father, who died years ago.
And then she is skinning fruit for me. I am
in the room. Sitting right next to her. You've got to see us,
God, you bully, who took so much. How
dark it is outside! What was I going to say?
Oh, yes, now I remember. Because
of all those hours I slept soundly, through calm
nights, because of all those loved ones who are deep
in dreams---Now, when everything's running short,
I can't stand being here by myself. The lamplight's too strong.
I am sowing grain on the headland.
I will not live long.
Mala elegia
Przyjaciele odeszli. Moja ukochana spi w oddali.
Na zewnatrz wielka ciemnosc.
Mowie do siebie slowa. Sa biale od swiatla lampy
i na wpol spiac
matke wspominam. Jesienne wspomnienie.
Rzeczywiscie, chlod to sprawia, tak, jakbym wiedzial wszystko,
nawet to, co teraz robi moja mama.
Jest w domu, w pokoju. Moj dzieciecy kominek,
ku ktoremu zawsze przyklusuje moj konik na biegunach,
moj dzieciecy kominek, nie pali sie juz w takich dzisiaj,
ogrzewa ja. Matke. Moja mamusie. Siedzi cicho,
rece ma zalozone, mysli o ojcu,
ktory umarl,
a potem obiera dla mnie owoce.
Jestem u niej. Z nia. Z pewnoscia nas zobaczysz,
Ty, zly Boze, ktorys tak wiele zabral.
Jak ciemno na zewnatrz! Co chcialem powiedziec?
Ach, wiem, chcialem powiedziec, ze
ze wzgledu na wszystkie godziny,w ktorych slodko spalem,
i ze wzgledu na wszystkich bliskich, ktorzy spia,
teraz, gdy jesien przychodzi, a wszystko i dni sa krotkie,
nie moge byc sam na sam z lampa, ktora swieci,
zbyt mocno, sieje proso w rogu pola*
i nie bede juz zyc.
*bardziej precyzyjnie powinno byc “uwroci”, staropol. “uwroć” - obrót pługiem przy końcu bruzdy.
Tuesday, November 18, 2008
"When You Are Old" by W.B.Yeats
Moj ulubiony wiersz Yeatsa. Najpierw umiescilem przeklad Zygmunta Kubiaka, a potem moj, tak, zeby miec przed oczami, jak daleko mi do mistrza.
When You Are Old
WHEN you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim Soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
Kiedy już siwa twa głowa (przekład - Zygmunt Kubiak)
Kiedy już siwa twa głowa, osnuta snem, zamyśleniem,
Pochyli się nad kominkiem, weź w ręce tę książkę i czytaj,
Czytaj powoli i wspomnij, jak uśmiech twój niegdyś rozkwitał,
I wspomnij, jakim głębokim oczy mroczyły się cieniem.
I wspomnij jak wielu kochało uśmiech łagodny i jasny,
Kochało -- szczerze lub złudnie -- czar, co radość twą zdobił,
Lecz jeden człowiek miłował duszę wędrowną w tobie,
I wtedy miłował najbardziej, gdy w smutku twe oczy gasły.
Schylając się tak, schylając nad tlejącym ogniskiem,
Pomyśl, troche ze smutkiem, o tym, jak miłość odeszła.
Czy odleciała na skrzydłach, by w górach wysokich zamieszkać,
Czy moze twarz swą ukryła w gwiazd zamieci srebrzystej.
Gdy jestes stary
Gdy jestes stary, siwy i wiecznie senny,
Bujajac sie przy ogniu, po ksiazke te siegnij,
I powoli czytaj, o blasku spojrzenia, przysnij,
Twych oczu sprzed lat, i o ich cieniu bezdennym;
Czas radosci dzieliles z wieloma,
Lotny lub trwaly, czar twego piekna porywal rzesze olbrzymia,
Tylko on jeden kochal twa dusze pielgrzymia,
Nawet, gdy smutkow opadla zaslona;
I zblizywszy sie do cieplej ognia poswiaty,
Szeptaj ze smutkiem , o utraconej Milosci,
Ktora nad gor szczyty wzbita wysokosci,
Czmychnela w gwiezdne zaswiaty.
When You Are Old
WHEN you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim Soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
Kiedy już siwa twa głowa (przekład - Zygmunt Kubiak)
Kiedy już siwa twa głowa, osnuta snem, zamyśleniem,
Pochyli się nad kominkiem, weź w ręce tę książkę i czytaj,
Czytaj powoli i wspomnij, jak uśmiech twój niegdyś rozkwitał,
I wspomnij, jakim głębokim oczy mroczyły się cieniem.
I wspomnij jak wielu kochało uśmiech łagodny i jasny,
Kochało -- szczerze lub złudnie -- czar, co radość twą zdobił,
Lecz jeden człowiek miłował duszę wędrowną w tobie,
I wtedy miłował najbardziej, gdy w smutku twe oczy gasły.
Schylając się tak, schylając nad tlejącym ogniskiem,
Pomyśl, troche ze smutkiem, o tym, jak miłość odeszła.
Czy odleciała na skrzydłach, by w górach wysokich zamieszkać,
Czy moze twarz swą ukryła w gwiazd zamieci srebrzystej.
Gdy jestes stary
Gdy jestes stary, siwy i wiecznie senny,
Bujajac sie przy ogniu, po ksiazke te siegnij,
I powoli czytaj, o blasku spojrzenia, przysnij,
Twych oczu sprzed lat, i o ich cieniu bezdennym;
Czas radosci dzieliles z wieloma,
Lotny lub trwaly, czar twego piekna porywal rzesze olbrzymia,
Tylko on jeden kochal twa dusze pielgrzymia,
Nawet, gdy smutkow opadla zaslona;
I zblizywszy sie do cieplej ognia poswiaty,
Szeptaj ze smutkiem , o utraconej Milosci,
Ktora nad gor szczyty wzbita wysokosci,
Czmychnela w gwiezdne zaswiaty.
Tuesday, November 11, 2008
"Sólo La Muerte" de Pablo Neruda (Nothing But Death)
Czytam bardzo dobra ksiazke Edwarda Hirscha "How to read a poem". Natknalem sie w niej na ponizszy wiersz Nerudy, ktory Hirsch dokladnie analizuje. Tlumaczac go na polski poslugiwalem sie hiszpanskim oryginalem i angielskim tlumaczeniem. Byla to ciekawa praca (nie znam hiszpanskiego :)), ktora uswiadomila mi jeszcze raz, jak wiele jest roznic miedzy tlumaczeniem a oryginalem, i jak wiele zalezy od tlumacza.
SÓLO LA MUERTE
HAY cementerios solos,
tumbas llenas de huesos sin sonido,
el corazón pasando un túnel
oscuro,oscuro, oscuro,como
un naufragio hacia adentro nos morimos,
como ahogarnos en el corazón,
como irnos cayendo desde la piel al alma.
Hay cadáveres,
hay pies de pegajosa losa fría,
hay la muerte en los huesos,
como un sonido puro,
como un ladrido sin perro,
saliendo de ciertas campanas, de ciertas tumbas,
creciendo en la humedad como el llanto o la lluvia.
Yo veo, solo, a veces,
ataúdes a vela
zarpar con difuntos pálidos, con mujeres de trenzas muertas,
con panaderos blancos como ángeles,
con niñas pensativas casadas con notarios,
ataúdes subiendo el río vertical de los muertos,
el río morado,
hacia arriba, con las velas hinchadas por el sonido de la muerte,
hinchadas por el sonido silencioso de la muerte.
A lo sonoro llega la muerte
como un zapato sin pie, como un traje sin hombre,
llega a golpear con un anillo sin piedra y sin dedo,
llega a gritar sin boca, sin lengua, sin garganta.
Sin embargo sus pasos suenan
y su vestido suena, callado, como un árbol.
Yo no sé, yo conozco poco, yo apenas veo,
pero creo que su canto tiene color de violetas húmedas,
de violetas acostumbradas a la tierra
porque la cara de la muerte es verde,
y la mirada de la muerte es verde,
con la aguda humedad de una hoja de violeta
y su grave color de invierno exasperado.
Pero la muerte va también por el mundo vestida de escoba,
lame el suelo buscando difuntos,
la muerte está en la escoba,
es la lengua de la muerte buscando muertos,
es la aguja de la muerte buscando hilo.
La muerte está en los catres:
en los colchones lentos, en las frazadas negrasvive tendida, y de repente sopla:
sopla un sonido oscuro que hincha sábanas,
y hay camas navegando a un puerto
en donde está esperando, vestida de almirante.
Nothing But Death
There are cemeteries that are lonely,
graves full of bones that do not make a sound,
the heart moving through a tunnel,
in it darkness, darkness, darkness,
like a shipwreck we die going into ourselves,
as though we were drowning inside our hearts,
as though we lived falling out of the skin into the soul.
And there are corpses,
feet made of cold and sticky clay,
death is inside the bones,
like a barking where there are no dogs,
coming out from bells somewhere, from graves somewhere,
growing in the damp air like tears of rain.
Sometimes I see alone
coffins under sail,
embarking with the pale dead, with women that have dead hair,
with bakers who are as white as angels,
and pensive young girls married to notary publics,
caskets sailing up the vertical river of the dead,
the river of dark purple,
moving upstream with sails filled out by the sound of death,
filled by the sound of death which is silence.
Death arrives among all that sound
like a shoe with no foot in it, like a suit with no man in it,
comes and knocks, using a ring with no stone in it, with no finger in it,
comes and shouts with no mouth, with no tongue, with no throat.
Nevertheless its steps can be heard
and its clothing makes a hushed sound, like a tree.
I'm not sure, I understand only a little, I can hardly see,
but it seems to me that its singing has the color of damp violets,
of violets that are at home in the earth,because the face of death is green,
and the look death gives is green,
with the penetrating dampness of a violet leaf
and the somber color of embittered winter.
But death also goes through the world dressed as a broom,
lapping the floor, looking for dead bodies,
death is inside the broom,
the broom is the tongue of death looking for corpses,
it is the needle of death looking for thread.
Death is inside the folding cots:
it spends its life sleeping on the slow mattresses,
in the black blankets, and suddenly breathes out:
it blows out a mournful sound that swells the sheets,
and the beds go sailing toward a port
where death is waiting, dressed like an admiral.
Tylko smierc
Sa cmentarze opuszczone,
groby pelne kosci bez zadnych dzwiekow,
serce przemierzajace tunel,
ciemny, ciemny, ciemny,
jak wrak statku umieramy siagajac samych siebie,
jak gdybysmy toneli we wlasnych sercach,
jak gdybysmy zostali obdarci ze skory, az do golej duszy.
I sa ciala,
stopy z gliny i zimna,
smierc wewnatrz kosci,
jak czysty dzwiek,
jak szczekanie bez psa,
gdzies z dzwonow pochodzace, gdzies z grobow,
wzmagajaca sie w wilgotnym powietrzu jak lzy deszczu.
Czasami widze same
trumny pod zaglami,
plynace z bladymi cialami zmarlych, z kobietami o bialych wlosach
z piekarzami, tak bialymi jak anioly,
z zamyslonymi, mlodymi zonami dygnitarzy,
trumny zeglujace w gore pionowej rzeki zmarlych,
fioletowej rzeki,
z zaglami wypelnionymi dzwiekiem smierci,
a dzwiekiem smierci jest cisza.
Smierc przybywa posrod tego dzwieku,
jak but bez stopy, jak garnitur bez mezczyzny,
przychodzi zastukac, pierscionkiem bez oczka i palca,
przychodzi krzyczec bez ust,bez jezyka, bez gardla.
A jednak jej kroki mozna uslyszec
i jej suknie,milczaca jak drzewo.
Nie wiem, niewiele rozumiem, ledwo widze,
Lecz wydaje mi sie, ze jej spiew jest koloru wilgotnych fiolkow,
takich, jakie spotyka sie na ziemi,
poniewaz twarz smierci jest zielona,
i wyglad jej jest zielony,
z ostra wilgocia fiolkowego liscia
i ciezkim kolorem rozgniewanej zimy.
Zima idzie rowniez przez swiat przybrana w miotle,
zlizujac podloge, szukajac niezywych cial,
smierc jest wewnatrz miotly,
ktora jest jezykiem smierci szukajacym zmarlych,
ktora jest igla smierci szukajaca nici.
Smierc jest wewnatrz skladanych lozek,
zycie spedza w wolnych materacach, w czarnych kocach, i nagle wydycha,
wydycha ciemny dzwiek, ktory wydyma przescieradla
i lozka zegluja w strone portu,
gdzie czeka smierc, ubrana jak admiral.
SÓLO LA MUERTE
HAY cementerios solos,
tumbas llenas de huesos sin sonido,
el corazón pasando un túnel
oscuro,oscuro, oscuro,como
un naufragio hacia adentro nos morimos,
como ahogarnos en el corazón,
como irnos cayendo desde la piel al alma.
Hay cadáveres,
hay pies de pegajosa losa fría,
hay la muerte en los huesos,
como un sonido puro,
como un ladrido sin perro,
saliendo de ciertas campanas, de ciertas tumbas,
creciendo en la humedad como el llanto o la lluvia.
Yo veo, solo, a veces,
ataúdes a vela
zarpar con difuntos pálidos, con mujeres de trenzas muertas,
con panaderos blancos como ángeles,
con niñas pensativas casadas con notarios,
ataúdes subiendo el río vertical de los muertos,
el río morado,
hacia arriba, con las velas hinchadas por el sonido de la muerte,
hinchadas por el sonido silencioso de la muerte.
A lo sonoro llega la muerte
como un zapato sin pie, como un traje sin hombre,
llega a golpear con un anillo sin piedra y sin dedo,
llega a gritar sin boca, sin lengua, sin garganta.
Sin embargo sus pasos suenan
y su vestido suena, callado, como un árbol.
Yo no sé, yo conozco poco, yo apenas veo,
pero creo que su canto tiene color de violetas húmedas,
de violetas acostumbradas a la tierra
porque la cara de la muerte es verde,
y la mirada de la muerte es verde,
con la aguda humedad de una hoja de violeta
y su grave color de invierno exasperado.
Pero la muerte va también por el mundo vestida de escoba,
lame el suelo buscando difuntos,
la muerte está en la escoba,
es la lengua de la muerte buscando muertos,
es la aguja de la muerte buscando hilo.
La muerte está en los catres:
en los colchones lentos, en las frazadas negrasvive tendida, y de repente sopla:
sopla un sonido oscuro que hincha sábanas,
y hay camas navegando a un puerto
en donde está esperando, vestida de almirante.
Nothing But Death
There are cemeteries that are lonely,
graves full of bones that do not make a sound,
the heart moving through a tunnel,
in it darkness, darkness, darkness,
like a shipwreck we die going into ourselves,
as though we were drowning inside our hearts,
as though we lived falling out of the skin into the soul.
And there are corpses,
feet made of cold and sticky clay,
death is inside the bones,
like a barking where there are no dogs,
coming out from bells somewhere, from graves somewhere,
growing in the damp air like tears of rain.
Sometimes I see alone
coffins under sail,
embarking with the pale dead, with women that have dead hair,
with bakers who are as white as angels,
and pensive young girls married to notary publics,
caskets sailing up the vertical river of the dead,
the river of dark purple,
moving upstream with sails filled out by the sound of death,
filled by the sound of death which is silence.
Death arrives among all that sound
like a shoe with no foot in it, like a suit with no man in it,
comes and knocks, using a ring with no stone in it, with no finger in it,
comes and shouts with no mouth, with no tongue, with no throat.
Nevertheless its steps can be heard
and its clothing makes a hushed sound, like a tree.
I'm not sure, I understand only a little, I can hardly see,
but it seems to me that its singing has the color of damp violets,
of violets that are at home in the earth,because the face of death is green,
and the look death gives is green,
with the penetrating dampness of a violet leaf
and the somber color of embittered winter.
But death also goes through the world dressed as a broom,
lapping the floor, looking for dead bodies,
death is inside the broom,
the broom is the tongue of death looking for corpses,
it is the needle of death looking for thread.
Death is inside the folding cots:
it spends its life sleeping on the slow mattresses,
in the black blankets, and suddenly breathes out:
it blows out a mournful sound that swells the sheets,
and the beds go sailing toward a port
where death is waiting, dressed like an admiral.
Tylko smierc
Sa cmentarze opuszczone,
groby pelne kosci bez zadnych dzwiekow,
serce przemierzajace tunel,
ciemny, ciemny, ciemny,
jak wrak statku umieramy siagajac samych siebie,
jak gdybysmy toneli we wlasnych sercach,
jak gdybysmy zostali obdarci ze skory, az do golej duszy.
I sa ciala,
stopy z gliny i zimna,
smierc wewnatrz kosci,
jak czysty dzwiek,
jak szczekanie bez psa,
gdzies z dzwonow pochodzace, gdzies z grobow,
wzmagajaca sie w wilgotnym powietrzu jak lzy deszczu.
Czasami widze same
trumny pod zaglami,
plynace z bladymi cialami zmarlych, z kobietami o bialych wlosach
z piekarzami, tak bialymi jak anioly,
z zamyslonymi, mlodymi zonami dygnitarzy,
trumny zeglujace w gore pionowej rzeki zmarlych,
fioletowej rzeki,
z zaglami wypelnionymi dzwiekiem smierci,
a dzwiekiem smierci jest cisza.
Smierc przybywa posrod tego dzwieku,
jak but bez stopy, jak garnitur bez mezczyzny,
przychodzi zastukac, pierscionkiem bez oczka i palca,
przychodzi krzyczec bez ust,bez jezyka, bez gardla.
A jednak jej kroki mozna uslyszec
i jej suknie,milczaca jak drzewo.
Nie wiem, niewiele rozumiem, ledwo widze,
Lecz wydaje mi sie, ze jej spiew jest koloru wilgotnych fiolkow,
takich, jakie spotyka sie na ziemi,
poniewaz twarz smierci jest zielona,
i wyglad jej jest zielony,
z ostra wilgocia fiolkowego liscia
i ciezkim kolorem rozgniewanej zimy.
Zima idzie rowniez przez swiat przybrana w miotle,
zlizujac podloge, szukajac niezywych cial,
smierc jest wewnatrz miotly,
ktora jest jezykiem smierci szukajacym zmarlych,
ktora jest igla smierci szukajaca nici.
Smierc jest wewnatrz skladanych lozek,
zycie spedza w wolnych materacach, w czarnych kocach, i nagle wydycha,
wydycha ciemny dzwiek, ktory wydyma przescieradla
i lozka zegluja w strone portu,
gdzie czeka smierc, ubrana jak admiral.
Thursday, November 6, 2008
"Mirror" by Sylvia Plath
Tym razem "ja" w lustrze.
Mirror
I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Lustro
Jestem srebrny i dokladny. Bez zadnych uprzedzen.
Cokolwiek widze, od razu polykam
W calosci, tak jak to jest, bez cienia lubienia czy nielubienia.
Nie jestem okrutny, tylko prawdziwy,
Oko malego boga, czterokatne.
Przez wiekszosc czasu kontempluje przeciwlegla sciane
Jest rozowa i w kropki. Patrzylem na nia tak dlugo,
Mysle, ze stala sie czescia mojego serca. Nic trwalego.
Twarze i ciemnosc, znowu i znowu, oddzielaja nas od siebie.
Jestem teraz jeziorem. Kobieta nachyla sie nade mna,
Szukajac w mojej przestrzeni prawdziwej siebie.
Potem odwraca sie w strone klamcow, swiec albo ksiezyca.
Widze ja z tylu i odbijam wiernie.
Odwzajemnia sie lzami i drzeniem rak.
Jestem dla niej kims waznym. Przychodzi i odchodzi.
Kazdego ranka to jej twarz przebija ciemnosc.
We mnie utopila mloda dziewczyne, i we mnie stara kobieta
Wynurza sie dzien za dniem, jak wodny potwor.
Mirror
I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Lustro
Jestem srebrny i dokladny. Bez zadnych uprzedzen.
Cokolwiek widze, od razu polykam
W calosci, tak jak to jest, bez cienia lubienia czy nielubienia.
Nie jestem okrutny, tylko prawdziwy,
Oko malego boga, czterokatne.
Przez wiekszosc czasu kontempluje przeciwlegla sciane
Jest rozowa i w kropki. Patrzylem na nia tak dlugo,
Mysle, ze stala sie czescia mojego serca. Nic trwalego.
Twarze i ciemnosc, znowu i znowu, oddzielaja nas od siebie.
Jestem teraz jeziorem. Kobieta nachyla sie nade mna,
Szukajac w mojej przestrzeni prawdziwej siebie.
Potem odwraca sie w strone klamcow, swiec albo ksiezyca.
Widze ja z tylu i odbijam wiernie.
Odwzajemnia sie lzami i drzeniem rak.
Jestem dla niej kims waznym. Przychodzi i odchodzi.
Kazdego ranka to jej twarz przebija ciemnosc.
We mnie utopila mloda dziewczyne, i we mnie stara kobieta
Wynurza sie dzien za dniem, jak wodny potwor.
Tuesday, October 28, 2008
"In Plaster" by Sylvia Plath
Wiersz mlodej,tragicznie zmarlej poetki - Sylwii Plath (1932-1963), o tym, jak bycie w gipsie otwiera na rozmyslanie o podwojnym ja.
In Plaster
I shall never get out of this! There are two of me now:
This new absolutely white person and the old yellow one,
And the white person is certainly the superior one.
She doesn't need food, she is one of the real saints.
At the beginning I hated her, she had no personality --
She lay in bed with me like a dead body
And I was scared, because she was shaped just the way I was
Only much whiter and unbreakable and with no complaints.
I couldn't sleep for a week, she was so cold.
I blamed her for everything, but she didn't answer.
I couldn't understand her stupid behavior!
When I hit her she held still, like a true pacifist.
Then I realized what she wanted was for me to love her:
She began to warm up, and I saw her advantages.
Without me, she wouldn't exist, so of course she was grateful.
I gave her a soul, I bloomed out of her as a rose
Blooms out of a vase of not very valuable porcelain,
And it was I who attracted everybody's attention,
Not her whiteness and beauty, as I had at first supposed.
I patronized her a little, and she lapped it up --
You could tell almost at once she had a slave mentality.
I didn't mind her waiting on me, and she adored it.
In the morning she woke me early, reflecting the sun
From her amazingly white torso, and I couldn't help but notice
Her tidiness and her calmness and her patience:
She humored my weakness like the best of nurses,
Holding my bones in place so they would mend properly.
In time our relationship grew more intense.
She stopped fitting me so closely and seemed offish.
I felt her criticizing me in spite of herself,
As if my habits offended her in some way.
She let in the drafts and became more and more absent-minded.
And my skin itched and flaked away in soft pieces
Simply because she looked after me so badly.
Then I saw what the trouble was: she thought she was immortal.
She wanted to leave me, she thought she was superior,
And I'd been keeping her in the dark, and she was resentful --
Wasting her days waiting on a half-corpse!
And secretly she began to hope I'd die.
Then she could cover my mouth and eyes, cover me entirely,
And wear my painted face the way a mummy-case
Wears the face of a pharaoh, though it's made of mud and water.
I wasn't in any position to get rid of her.
She'd supported me for so long I was quite limp --
I had forgotten how to walk or sit,
So I was careful not to upset her in any way
Or brag ahead of time how I'd avenge myself.
Living with her was like living with my own coffin:
Yet I still depended on her, though I did it regretfully.
I used to think we might make a go of it together --
After all, it was a kind of marriage, being so close.Now I see it must be one or the other of us.She may be a saint, and I may be ugly and hairy,
But she'll soon find out that that doesn't matter a bit.
I'm collecting my strength; one day I shall manage without her,
And she'll perish with emptiness then, and begin to miss me.
W gipsie
Nigdy sie z tego nie wyzwole! Jest nas teraz dwoje:
Jedna jest nowa i snieznobiala, a druga, stara i zolta,
Snieznobiala jest bez watpienia ta, ktora dominuje.
Nie potrzebuje jesc, jest jak prawdziwa swieta.
Na poczatku ja nienawidzilam, taka bez osobowosci —
Lezala ze mna w lozku jak martwa,
A ja przerazona tym, ze jest dokladnie wyrzezbiona na moj ksztalt,
Tylko bardziej biala i nielamliwa, i bez zadnych narzekan.
Przez tydzien nie moglam spac, z powodu jej zimna.
Winilam ja za wszystko, lecz ona byla niewzruszona.
Nie moglam zrozumiec jej glupiego zachowania!
Kiedy ja uderzylam, nawet sie nie poruszyla, prawdziwa pacyfistka.
Pozniej zorientowalam sie, ze ona chciala bym ja pokochala.
I zaczela sie rozgrzewac, a ja zobaczylam jej dobre strony.
Beze mnie, nie moglaby istniec, za co oczywiscie byla wdzieczna.
Dalam jej dusze, i rozkwitlam z niej jak roza
Rozkwita z wazonu, z kiepskiej porcelany,
I to ja przykulam wszystkich uwage,
Nie jej biel czy piekno, czego sie na poczatku spodziewalam.
Troche ja holubilam, a ona skrzetnie na to odpowiadala —
Mozna by od razu powiedziec, ze miala mentalnosc niewolnika.
Nie przeszkadzalo mi, ze mi dogadza, ona to lubila robic.
Rankiem budzila mnie wczesnie, sloncem odbijanym
Od niesamowicie bialego ciala, nie moglam pomoc inaczej, niz spogladajac
na jej schludnosc i jej cichosc, i jej cierpliwosc:
Lagodzila moje cierpienia jak najlepsza pielegniarka,
Dbajac o moje kosci tak, by prawidlowo sie zrosly.
Wtedy nasz zwiazek zaczal zakwitac.
Przestala byc ze mna jednomyslna, a zaczela traktowac z rezerwa.
Czulam jak mnie krytykuje wbrew samej sobie,
Jak gdyby obrazaly ja moje przyzwyczajenia.
Wpuscila wiecej powietrza, a sama uleciala myslami w dal.
A moja skora zaczela mnie swedzic i schodzic miekimi platami.
Po prostu nie dbala o mnie dobrze.
Wtedy zobaczylam, o co chodzi: ona myslala, ze jest niesmiertelna.
Chciala mnie opuscic, myslala, ze to ona rzadzi,
Trzymalam ja w ciemnosci, a ona byla obrazona —
Marnowanie jej dni w dogadzaniu polowce ciala!
Po cicho, zaczela wierzyc, ze umre.
Wtedy moglaby pokryc moje usta i oczy, zakryc mnie calkowicie.
I trzymac moja pomalowana twarz tak, jak opakowanie mumi
trzyma twarz faraona, chociaz zrobione jest z wody i gliny.
Nie chcialam w zaden sposob pozbyc sie jej.
Przeciez tak dlugo mnie wspierala, a ja teraz taka slaba
Zapomnialam, jak chodzic i siadac.
Ostroznie, zatem, nie chcialam ja w zaden sposob urazic
Czy cieszyc sie przedwczesnie z ewentualnej zemsty.
Zycie z nia bylo jak zycie z wlasna trumna:
Ciagle od niej zalezalam, chociaz robilam to ze skrucha.
Zdawalo mi sie, ze moglibysmy sprobowac razem —
Mimo wszystko, to przeciez byl rodzaj malzenstwa, bycie tak blisko siebie.
Teraz widze, ze musi byc jedna albo druga.
Ona moze byc swieta, a ja moge byc brzydka i wlochata
Ale ona wkrotce sie dowie, ze to nie wazne.
Zbieram swoje sily: pewnego dnia poradze sobie bez niej,
A wtedy, ona odejdzie w nicosc i zacznie za mna tesknic.
In Plaster
I shall never get out of this! There are two of me now:
This new absolutely white person and the old yellow one,
And the white person is certainly the superior one.
She doesn't need food, she is one of the real saints.
At the beginning I hated her, she had no personality --
She lay in bed with me like a dead body
And I was scared, because she was shaped just the way I was
Only much whiter and unbreakable and with no complaints.
I couldn't sleep for a week, she was so cold.
I blamed her for everything, but she didn't answer.
I couldn't understand her stupid behavior!
When I hit her she held still, like a true pacifist.
Then I realized what she wanted was for me to love her:
She began to warm up, and I saw her advantages.
Without me, she wouldn't exist, so of course she was grateful.
I gave her a soul, I bloomed out of her as a rose
Blooms out of a vase of not very valuable porcelain,
And it was I who attracted everybody's attention,
Not her whiteness and beauty, as I had at first supposed.
I patronized her a little, and she lapped it up --
You could tell almost at once she had a slave mentality.
I didn't mind her waiting on me, and she adored it.
In the morning she woke me early, reflecting the sun
From her amazingly white torso, and I couldn't help but notice
Her tidiness and her calmness and her patience:
She humored my weakness like the best of nurses,
Holding my bones in place so they would mend properly.
In time our relationship grew more intense.
She stopped fitting me so closely and seemed offish.
I felt her criticizing me in spite of herself,
As if my habits offended her in some way.
She let in the drafts and became more and more absent-minded.
And my skin itched and flaked away in soft pieces
Simply because she looked after me so badly.
Then I saw what the trouble was: she thought she was immortal.
She wanted to leave me, she thought she was superior,
And I'd been keeping her in the dark, and she was resentful --
Wasting her days waiting on a half-corpse!
And secretly she began to hope I'd die.
Then she could cover my mouth and eyes, cover me entirely,
And wear my painted face the way a mummy-case
Wears the face of a pharaoh, though it's made of mud and water.
I wasn't in any position to get rid of her.
She'd supported me for so long I was quite limp --
I had forgotten how to walk or sit,
So I was careful not to upset her in any way
Or brag ahead of time how I'd avenge myself.
Living with her was like living with my own coffin:
Yet I still depended on her, though I did it regretfully.
I used to think we might make a go of it together --
After all, it was a kind of marriage, being so close.Now I see it must be one or the other of us.She may be a saint, and I may be ugly and hairy,
But she'll soon find out that that doesn't matter a bit.
I'm collecting my strength; one day I shall manage without her,
And she'll perish with emptiness then, and begin to miss me.
W gipsie
Nigdy sie z tego nie wyzwole! Jest nas teraz dwoje:
Jedna jest nowa i snieznobiala, a druga, stara i zolta,
Snieznobiala jest bez watpienia ta, ktora dominuje.
Nie potrzebuje jesc, jest jak prawdziwa swieta.
Na poczatku ja nienawidzilam, taka bez osobowosci —
Lezala ze mna w lozku jak martwa,
A ja przerazona tym, ze jest dokladnie wyrzezbiona na moj ksztalt,
Tylko bardziej biala i nielamliwa, i bez zadnych narzekan.
Przez tydzien nie moglam spac, z powodu jej zimna.
Winilam ja za wszystko, lecz ona byla niewzruszona.
Nie moglam zrozumiec jej glupiego zachowania!
Kiedy ja uderzylam, nawet sie nie poruszyla, prawdziwa pacyfistka.
Pozniej zorientowalam sie, ze ona chciala bym ja pokochala.
I zaczela sie rozgrzewac, a ja zobaczylam jej dobre strony.
Beze mnie, nie moglaby istniec, za co oczywiscie byla wdzieczna.
Dalam jej dusze, i rozkwitlam z niej jak roza
Rozkwita z wazonu, z kiepskiej porcelany,
I to ja przykulam wszystkich uwage,
Nie jej biel czy piekno, czego sie na poczatku spodziewalam.
Troche ja holubilam, a ona skrzetnie na to odpowiadala —
Mozna by od razu powiedziec, ze miala mentalnosc niewolnika.
Nie przeszkadzalo mi, ze mi dogadza, ona to lubila robic.
Rankiem budzila mnie wczesnie, sloncem odbijanym
Od niesamowicie bialego ciala, nie moglam pomoc inaczej, niz spogladajac
na jej schludnosc i jej cichosc, i jej cierpliwosc:
Lagodzila moje cierpienia jak najlepsza pielegniarka,
Dbajac o moje kosci tak, by prawidlowo sie zrosly.
Wtedy nasz zwiazek zaczal zakwitac.
Przestala byc ze mna jednomyslna, a zaczela traktowac z rezerwa.
Czulam jak mnie krytykuje wbrew samej sobie,
Jak gdyby obrazaly ja moje przyzwyczajenia.
Wpuscila wiecej powietrza, a sama uleciala myslami w dal.
A moja skora zaczela mnie swedzic i schodzic miekimi platami.
Po prostu nie dbala o mnie dobrze.
Wtedy zobaczylam, o co chodzi: ona myslala, ze jest niesmiertelna.
Chciala mnie opuscic, myslala, ze to ona rzadzi,
Trzymalam ja w ciemnosci, a ona byla obrazona —
Marnowanie jej dni w dogadzaniu polowce ciala!
Po cicho, zaczela wierzyc, ze umre.
Wtedy moglaby pokryc moje usta i oczy, zakryc mnie calkowicie.
I trzymac moja pomalowana twarz tak, jak opakowanie mumi
trzyma twarz faraona, chociaz zrobione jest z wody i gliny.
Nie chcialam w zaden sposob pozbyc sie jej.
Przeciez tak dlugo mnie wspierala, a ja teraz taka slaba
Zapomnialam, jak chodzic i siadac.
Ostroznie, zatem, nie chcialam ja w zaden sposob urazic
Czy cieszyc sie przedwczesnie z ewentualnej zemsty.
Zycie z nia bylo jak zycie z wlasna trumna:
Ciagle od niej zalezalam, chociaz robilam to ze skrucha.
Zdawalo mi sie, ze moglibysmy sprobowac razem —
Mimo wszystko, to przeciez byl rodzaj malzenstwa, bycie tak blisko siebie.
Teraz widze, ze musi byc jedna albo druga.
Ona moze byc swieta, a ja moge byc brzydka i wlochata
Ale ona wkrotce sie dowie, ze to nie wazne.
Zbieram swoje sily: pewnego dnia poradze sobie bez niej,
A wtedy, ona odejdzie w nicosc i zacznie za mna tesknic.
Thursday, October 23, 2008
"Desert Places" by Robert Frost
Dalszy ciag zmagania sie z oddaniem na polski poezji R. Frosta.
Desert Places
Snow falling and night falling fast, oh, fast
In a field I looked into going past,
And the ground almost covered smooth in snow,
But a few weeds and stubble showing last.
The woods around it have it - it is theirs.
All animals are smothered in their lairs.
I am too absent-spirited to count;
The loneliness includes me unawares.
And lonely as it is, that loneliness
Will be more lonely ere it will be less -
A blanker whiteness of benighted snow
With no expression, nothing to express.
They cannot scare me with their empty spaces
Between stars - on stars where no human race is.
I have it in me so much nearer home
To scare myself with my own desert places.
Samotne przestrzenie
Och, jak szybko snieg pada i noc zapada tam.
W polu, mijajacego czasu obraz mam.
Juz ziemia sniegiem przykryta gladko,
Procz kilku zielonych scierniska plam.
Lasy wokolo posiadaja to cos - na wieczna wlasnosc.
W norze zwierzyna opatulona w sennosc.
A moj duch zbyt daleko, by czymkolwiek byc;
Niepostrzezenie lapie mnie samotnosc.
I pograzony w pustki masie
Bede bardziej samotny niz w czasie -
Kiedy czysta biel sniegu ginie w mroku.
Bez ostatniego slowa, niczego nie niesie.
Nic mi nie zrobi ich straszenie
Miedzygwiezdna otchlania - bezludnych planet cienie.
Mam to cos w sobie, blizej niz moj dom,
Dreczony przez wlasne samotne przestrzenie.
Desert Places
Snow falling and night falling fast, oh, fast
In a field I looked into going past,
And the ground almost covered smooth in snow,
But a few weeds and stubble showing last.
The woods around it have it - it is theirs.
All animals are smothered in their lairs.
I am too absent-spirited to count;
The loneliness includes me unawares.
And lonely as it is, that loneliness
Will be more lonely ere it will be less -
A blanker whiteness of benighted snow
With no expression, nothing to express.
They cannot scare me with their empty spaces
Between stars - on stars where no human race is.
I have it in me so much nearer home
To scare myself with my own desert places.
Samotne przestrzenie
Och, jak szybko snieg pada i noc zapada tam.
W polu, mijajacego czasu obraz mam.
Juz ziemia sniegiem przykryta gladko,
Procz kilku zielonych scierniska plam.
Lasy wokolo posiadaja to cos - na wieczna wlasnosc.
W norze zwierzyna opatulona w sennosc.
A moj duch zbyt daleko, by czymkolwiek byc;
Niepostrzezenie lapie mnie samotnosc.
I pograzony w pustki masie
Bede bardziej samotny niz w czasie -
Kiedy czysta biel sniegu ginie w mroku.
Bez ostatniego slowa, niczego nie niesie.
Nic mi nie zrobi ich straszenie
Miedzygwiezdna otchlania - bezludnych planet cienie.
Mam to cos w sobie, blizej niz moj dom,
Dreczony przez wlasne samotne przestrzenie.
Monday, October 20, 2008
"Acquainted with the Night " by Robert Frost
Robert Frost
Acquainted with the Night
I have been one acquainted with the night.
I have walked out in rain -- and back in rain.
I have outwalked the furthest city light.
I have looked down the saddest city lane.
I have passed by the watchman on his beat
And dropped my eyes, unwilling to explain.
I have stood still and stopped the sound of feet
When far away an interrupted cry
Came over houses from another street,
But not to call me back or say good-bye;
And further still at an unearthly height,
A luminary clock against the sky
Proclaimed the time was neither wrong nor right.
I have been one acquainted with the night.
Z noca za pan brat
Zostalem tym, kto z noca jest za pan brat.
Raz po raz w deszczu ulice przemierzalem.
Poza ostatnie swiatla miasta, przeszedlem drogi szmat.
W dol ulicy z tesknota spojrzalem.
Przecialem jedna z nocnych straznika drog,
Lecz nieskory do wyjasnien wzrok spuscilem.
Stanalem wstrzymujac szelest nog,
Gdy przez domow szlak z dzielnicy odleglej,
Krzyk przecial nocy chlod,
Nie po to, by mnie zawrocic czy pozegnac w drodze mej;
Tylko w cichej, nadziemskiej przestrzeni bez krat,
Zegar ksiezyca w pelni swej
Oznajmil, ze ani zly ani dobry czas moich lat.
Zostalem tym, kto z noca jest za pan brat.
Acquainted with the Night
I have been one acquainted with the night.
I have walked out in rain -- and back in rain.
I have outwalked the furthest city light.
I have looked down the saddest city lane.
I have passed by the watchman on his beat
And dropped my eyes, unwilling to explain.
I have stood still and stopped the sound of feet
When far away an interrupted cry
Came over houses from another street,
But not to call me back or say good-bye;
And further still at an unearthly height,
A luminary clock against the sky
Proclaimed the time was neither wrong nor right.
I have been one acquainted with the night.
Z noca za pan brat
Zostalem tym, kto z noca jest za pan brat.
Raz po raz w deszczu ulice przemierzalem.
Poza ostatnie swiatla miasta, przeszedlem drogi szmat.
W dol ulicy z tesknota spojrzalem.
Przecialem jedna z nocnych straznika drog,
Lecz nieskory do wyjasnien wzrok spuscilem.
Stanalem wstrzymujac szelest nog,
Gdy przez domow szlak z dzielnicy odleglej,
Krzyk przecial nocy chlod,
Nie po to, by mnie zawrocic czy pozegnac w drodze mej;
Tylko w cichej, nadziemskiej przestrzeni bez krat,
Zegar ksiezyca w pelni swej
Oznajmil, ze ani zly ani dobry czas moich lat.
Zostalem tym, kto z noca jest za pan brat.
Saturday, October 18, 2008
"Saints" by Louise Gluck
I jeszcze raz pani Gluck. Koncepcja wiersza bardzo mi sie podoba.
Louise Gluck
Saints
In our family, there were two saints,
my aunt and my grandmother.
But their lives were different.
My grandmother's was tranquil, even at the end.
She was like a person walking in calm water;
for some reason
the sea couldn't bring itself to hurt her.
When my aunt took the same path,
the waves broke over her, they attacked her,
which is how the Fates respond
to a true spiritual nature.
My grandmother was cautious, conservative:
that's why she escaped suffering.
My aunt's escaped nothing;
each time the sea retreats, someone she loves is taken away.
Still she won't experience
the sea as evil. To her, it is what it is:
where it touches land, it must turn to violence.
Swieci
Mielismy dwoch swietych w naszej rodzinie,
moja ciotke i moja babcie.
Dwie rozne historie zycia.
Moja babcia byla spokojna, do samego konca.
Jak czlowiek na plazy, ktory brodzi w plytkiej wodzie
i z jakis powodow
morze nie ma odwagi go skrzywdzic.
Kiedy moja ciotka przychodzila nad brzeg,
morze szalalo, rzucajac w nia ogromne fale,
pewnie tak Fatum traktuje
czysto duchowa nature.
Moja babcia byla zachowawcza, konserwatywna,
dlatego ominelo ja cierpienie.
Cierpienie nigdy nie szczedzilo ciotki;
przy kazdym odplywie morze zabiera kogos z jej ukochanych
Ciagle nie ma w niej zalu
do morza, ze zle. Dla niej, ono takie jest:
kazde dotkniecie brzegu zamienia go w potwora.
Louise Gluck
Saints
In our family, there were two saints,
my aunt and my grandmother.
But their lives were different.
My grandmother's was tranquil, even at the end.
She was like a person walking in calm water;
for some reason
the sea couldn't bring itself to hurt her.
When my aunt took the same path,
the waves broke over her, they attacked her,
which is how the Fates respond
to a true spiritual nature.
My grandmother was cautious, conservative:
that's why she escaped suffering.
My aunt's escaped nothing;
each time the sea retreats, someone she loves is taken away.
Still she won't experience
the sea as evil. To her, it is what it is:
where it touches land, it must turn to violence.
Swieci
Mielismy dwoch swietych w naszej rodzinie,
moja ciotke i moja babcie.
Dwie rozne historie zycia.
Moja babcia byla spokojna, do samego konca.
Jak czlowiek na plazy, ktory brodzi w plytkiej wodzie
i z jakis powodow
morze nie ma odwagi go skrzywdzic.
Kiedy moja ciotka przychodzila nad brzeg,
morze szalalo, rzucajac w nia ogromne fale,
pewnie tak Fatum traktuje
czysto duchowa nature.
Moja babcia byla zachowawcza, konserwatywna,
dlatego ominelo ja cierpienie.
Cierpienie nigdy nie szczedzilo ciotki;
przy kazdym odplywie morze zabiera kogos z jej ukochanych
Ciagle nie ma w niej zalu
do morza, ze zle. Dla niej, ono takie jest:
kazde dotkniecie brzegu zamienia go w potwora.
Tuesday, October 14, 2008
"A fantasy" by Louise Gluck
Po ciezkiej przeprawie z wierszem Hardy'ego, tym razem cos lzejszego. Chociaz, tematyka bardzo trudna.
Louise Gluck
A Fantasy
I'll tell you something: every day people are dying.
And that's just the beginning.
Every day, in funeral homes, new widows are born,
new orphans. They sit with their hands folded,
trying to decide about this new life.
Then they're in the cemetery, some of them
for the first time. They're frightened of crying,
sometimes of not crying. Someone leans over,
tells them what to do next, which might mean
saying a few words, sometimes
throwing dirt in the open grave.
And after that, everyone goes back to the house,
which is suddenly full of visitors.
The widow sits on the couch, very stately,
so people line up to approach her,
sometimes take her hand, sometimes embrace her.
She finds something to say to everbody,
thanks them, thanks them for coming.
In her heart, she wants them to go away.
She wants to be back in the cemetery,
back in the sickroom, the hospital. She knows
it isn't possible. But it's her only hope,
the wish to move backward. And just a little,
not so far as the marriage, the first kiss.
Zyczenie
Cos ci powiem: kazdego dnia
umieraja ludzie. To zaledwie poczatek.
Kazdego dnia przy zwlokach rodza sie nowe wdowy
i nowe sieroty. Siedza z zalozonymi rekoma,
zastanawiajac sie jak zyc dalej.
Pozniej sa na cmentarzu, czesc z nich
po raz pierwszy. Przerazone swymi lzami,
a czasem ich brakiem. Ktos pochyla sie nad nimi,
szepcze, co nalezy teraz robic:
powiedziec kilka slow, lub czasem,
rzucic garsc ziemi w dol do grobu.
Nastepnie wszyscy wracaja do domu zmarlego,
ktory nagle wypelnia sie ludzmi.
Wdowa siedzi prosto na tapczanie,
a ludzie ustawiaja sie w kolejce,
czasami chwytaja za reke, czasami obejmuja.
Ona mysli, co powiedziec kazdemu,
podziekowac, podziekowac za przyjscie.
W sercu, chce, zeby sobie poszli.
A sama wrocic na cmentarz,
do sali, do szpitala. Wie,
ze to niemozliwe. Ale to jej jedyna nadzieja,
zyczenie by cofnac czas. Chociaz troche,
nie, az tak, ze do poczatku malzenstwa czy pierwszego pocalunku.
Louise Gluck
A Fantasy
I'll tell you something: every day people are dying.
And that's just the beginning.
Every day, in funeral homes, new widows are born,
new orphans. They sit with their hands folded,
trying to decide about this new life.
Then they're in the cemetery, some of them
for the first time. They're frightened of crying,
sometimes of not crying. Someone leans over,
tells them what to do next, which might mean
saying a few words, sometimes
throwing dirt in the open grave.
And after that, everyone goes back to the house,
which is suddenly full of visitors.
The widow sits on the couch, very stately,
so people line up to approach her,
sometimes take her hand, sometimes embrace her.
She finds something to say to everbody,
thanks them, thanks them for coming.
In her heart, she wants them to go away.
She wants to be back in the cemetery,
back in the sickroom, the hospital. She knows
it isn't possible. But it's her only hope,
the wish to move backward. And just a little,
not so far as the marriage, the first kiss.
Zyczenie
Cos ci powiem: kazdego dnia
umieraja ludzie. To zaledwie poczatek.
Kazdego dnia przy zwlokach rodza sie nowe wdowy
i nowe sieroty. Siedza z zalozonymi rekoma,
zastanawiajac sie jak zyc dalej.
Pozniej sa na cmentarzu, czesc z nich
po raz pierwszy. Przerazone swymi lzami,
a czasem ich brakiem. Ktos pochyla sie nad nimi,
szepcze, co nalezy teraz robic:
powiedziec kilka slow, lub czasem,
rzucic garsc ziemi w dol do grobu.
Nastepnie wszyscy wracaja do domu zmarlego,
ktory nagle wypelnia sie ludzmi.
Wdowa siedzi prosto na tapczanie,
a ludzie ustawiaja sie w kolejce,
czasami chwytaja za reke, czasami obejmuja.
Ona mysli, co powiedziec kazdemu,
podziekowac, podziekowac za przyjscie.
W sercu, chce, zeby sobie poszli.
A sama wrocic na cmentarz,
do sali, do szpitala. Wie,
ze to niemozliwe. Ale to jej jedyna nadzieja,
zyczenie by cofnac czas. Chociaz troche,
nie, az tak, ze do poczatku malzenstwa czy pierwszego pocalunku.
Monday, October 13, 2008
"Where the Picnic Was" by Thomas Hardy
Wiersz ma prawie 100 lat. Wydaje sie prosty, kiedy czyta sie go po angielsku. To tylko zludzenie, kiedy czlowiek zabiera sie za tlumaczenie z oddaniem wszystkich rymow.
Thomas Hardy
Where the Picnic Was
Where we made the fire
Of branch and briar
On the hill to the sea,
I slowly climb
Through winter mire,
And scan and trace
The forsaken place
Quite readily.
Now a cold wind blows,
And the grass is gray,
But the spot still shows
As a burnt circle — aye,
And stick-ends, charred,
Still strew the sward
Whereon I stand,
Last relic of the band
Who came that day!
Yes, I am here
Just as last year,
And the sea breathes brine
From its strange straight line
Up hither, the same
As when we four came.
— But two have wandered far
From this grassy rise
Into urban roar
Where no picnics are,
And one — has shut her eyes
For evermore.
Tam biwakowalismy
Tam byl nasz ogien
Z czasow lata pamietam
Palilismy wrzosiec i pien
Wzgorze tuz przy morzu,
Skupiony osiagam
Przez zimowego szlaku bagien,
Zostaje znalezione
Tamto miejsce opuszczone
Bez wiekszego wysilku.
Zimny wiatr wieje,
I trawa wyplowiala,
Ktora wzrokowi oddaje
Paleniska ksztalt kolisty - bez mala,
I patykow drobiny, zweglone,
Sa wokolo rozrzucone
I stoje tutaj, ja - ostatni
Z paczki tamtych dni,
Z ferajny, ktora biwak miala!
Znowu tutaj jestem
Jak i zeszlego roku bylem,
A morze wciaz solnym oddechem
Przez fale dzieli sie ze swiatem,
Dlatego tutaj czuje to samo,
Jak wtedy gdy nas czworo stalo
—Lecz dwoch wyruszylo w dal, tak,
Stad gdzie swiat uroczy
Do miasta, gdzie halas wielki
I gdzie biwakow brak,
A jeden - zamknal oczy
Na wieki.
Thomas Hardy
Where the Picnic Was
Where we made the fire
Of branch and briar
On the hill to the sea,
I slowly climb
Through winter mire,
And scan and trace
The forsaken place
Quite readily.
Now a cold wind blows,
And the grass is gray,
But the spot still shows
As a burnt circle — aye,
And stick-ends, charred,
Still strew the sward
Whereon I stand,
Last relic of the band
Who came that day!
Yes, I am here
Just as last year,
And the sea breathes brine
From its strange straight line
Up hither, the same
As when we four came.
— But two have wandered far
From this grassy rise
Into urban roar
Where no picnics are,
And one — has shut her eyes
For evermore.
Tam biwakowalismy
Tam byl nasz ogien
Z czasow lata pamietam
Palilismy wrzosiec i pien
Wzgorze tuz przy morzu,
Skupiony osiagam
Przez zimowego szlaku bagien,
Zostaje znalezione
Tamto miejsce opuszczone
Bez wiekszego wysilku.
Zimny wiatr wieje,
I trawa wyplowiala,
Ktora wzrokowi oddaje
Paleniska ksztalt kolisty - bez mala,
I patykow drobiny, zweglone,
Sa wokolo rozrzucone
I stoje tutaj, ja - ostatni
Z paczki tamtych dni,
Z ferajny, ktora biwak miala!
Znowu tutaj jestem
Jak i zeszlego roku bylem,
A morze wciaz solnym oddechem
Przez fale dzieli sie ze swiatem,
Dlatego tutaj czuje to samo,
Jak wtedy gdy nas czworo stalo
—Lecz dwoch wyruszylo w dal, tak,
Stad gdzie swiat uroczy
Do miasta, gdzie halas wielki
I gdzie biwakow brak,
A jeden - zamknal oczy
Na wieki.
Wednesday, October 8, 2008
"One Art" by Elizabeth Bishop
Nie do konca jestem zadowolony z tego tlumaczenia. Sporo wysilku kosztowalo mnie oddanie rymu ABA. Nie wiem czy uzycie zwrotu: "wagi malej" ma racje bytu?
Elizabeth Bishop
One Art
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster,
Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three beloved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) a disaster.
O pewnej sztuce
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej,
bo dla wielu rzeczy nie ma innej przyszlosci,
niz zostac zgubionymi. Ich strata to sprawa wagi malej.
Zgub cos kazdego dnia. Nie szalej,
gdy klucze zgubione i czas pozbawiony radosci.
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej.
Potem, cwicz, by tracic wiecej i szybciej
nazwy i miejsca, w ktorych twoja osoba juz nie zagosci
Wszystko to rzeczy wagi malej.
Zgubilem zegarek mojej mamy. I zobacz! Hej!
Runela nawet ostania czy przed ostatnia z mych posiadlosci.
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej.
Utracilem dwa kochane miasta, i wiecej,
krolestwa, ktore mialem, dwie rzeki, i kontynent w calosci.
Brakuje mi ich, ale to sprawy wagi malej.
-–Nawet utrata Ciebie (z zartem powiedziane, pokaz smielej)
Nie sklamie. To jedna z oczywistosci,
ze mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej,
chociaz, moze sie to wydawac (napisz to!) sprawa wagi niemalej.
Elizabeth Bishop
One Art
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster,
Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three beloved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) a disaster.
O pewnej sztuce
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej,
bo dla wielu rzeczy nie ma innej przyszlosci,
niz zostac zgubionymi. Ich strata to sprawa wagi malej.
Zgub cos kazdego dnia. Nie szalej,
gdy klucze zgubione i czas pozbawiony radosci.
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej.
Potem, cwicz, by tracic wiecej i szybciej
nazwy i miejsca, w ktorych twoja osoba juz nie zagosci
Wszystko to rzeczy wagi malej.
Zgubilem zegarek mojej mamy. I zobacz! Hej!
Runela nawet ostania czy przed ostatnia z mych posiadlosci.
Mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej.
Utracilem dwa kochane miasta, i wiecej,
krolestwa, ktore mialem, dwie rzeki, i kontynent w calosci.
Brakuje mi ich, ale to sprawy wagi malej.
-–Nawet utrata Ciebie (z zartem powiedziane, pokaz smielej)
Nie sklamie. To jedna z oczywistosci,
ze mistrzowi w sztuce tracenia latwo jest zyc dalej,
chociaz, moze sie to wydawac (napisz to!) sprawa wagi niemalej.
Tuesday, October 7, 2008
"A Man In His Life" by Yehuda Amichai
Yehuda Amichai
A Man In His Life
A man doesn't have time in his life
to have time for everything.
He doesn't have seasons enough to have
a season for every purpose. Ecclesiastes
Was wrong about that.
A man needs to love and to hate at the same moment,
to laugh and cry with the same eyes,
with the same hands to throw stones and to gather them,
to make love in war and war in love.
And to hate and forgive and remember and forget,
to arrange and confuse, to eat and to digest
what history
takes years and years to do.
A man doesn't have time.
When he loses he seeks, when he finds
he forgets, when he forgets he loves, when he loves
he begins to forget.
And his soul is seasoned, his soul
is very professional.
Only his body remains forever
an amateur. It tries and it misses,
gets muddled, doesn't learn a thing,
drunk and blind in its pleasures
and its pains.
He will die as figs die in autumn,
Shriveled and full of himself and sweet,
the leaves growing dry on the ground,
the bare branches pointing to the place
where there's time for everything.
Zycie mezczyzny
Nie na wszystko ma czas mezczyzna
w swoim zyciu.
Nie dla niego czas na wszystko. Eklezjasta
mylil sie.
Mezczyzna musi jednoczesnie kochac i nienawidzic,
ronic lzy ze smiechu i smutku
kamienie rzucac i gromadzic,
kochac w czasie wojny i walczyc w milosci.
Nienawidzic i przebaczac, pamietac i zapominac,
Porzadkowac i burzyc, jesc i trawic
wszystko to na co
historia patrzebuje wielu lat.
Mezczyzna nie ma czasu.
Kiedy traci to szuka, znajdujac
zapomina, kiedy zapomina to kocha, kochajac
zaczyna zapominac.
Dusza jego jest zaprawiona,
pelna doswiadczenia.
Jedynie cialo jego na zawsze
niedoswiadczone. Powstajac i upadajac
miota sie, niczego nie rozumie
pijane i slepe w swych zadzach
i bolach.
Umrze jak umieraja figi na jesien
zasuszone, dojrzale i slodkie,
opadle liscie usychaja pod drzewem,
gole galezie wskazuja miejsce,
gdzie na wszystko jest czas.
A Man In His Life
A man doesn't have time in his life
to have time for everything.
He doesn't have seasons enough to have
a season for every purpose. Ecclesiastes
Was wrong about that.
A man needs to love and to hate at the same moment,
to laugh and cry with the same eyes,
with the same hands to throw stones and to gather them,
to make love in war and war in love.
And to hate and forgive and remember and forget,
to arrange and confuse, to eat and to digest
what history
takes years and years to do.
A man doesn't have time.
When he loses he seeks, when he finds
he forgets, when he forgets he loves, when he loves
he begins to forget.
And his soul is seasoned, his soul
is very professional.
Only his body remains forever
an amateur. It tries and it misses,
gets muddled, doesn't learn a thing,
drunk and blind in its pleasures
and its pains.
He will die as figs die in autumn,
Shriveled and full of himself and sweet,
the leaves growing dry on the ground,
the bare branches pointing to the place
where there's time for everything.
Zycie mezczyzny
Nie na wszystko ma czas mezczyzna
w swoim zyciu.
Nie dla niego czas na wszystko. Eklezjasta
mylil sie.
Mezczyzna musi jednoczesnie kochac i nienawidzic,
ronic lzy ze smiechu i smutku
kamienie rzucac i gromadzic,
kochac w czasie wojny i walczyc w milosci.
Nienawidzic i przebaczac, pamietac i zapominac,
Porzadkowac i burzyc, jesc i trawic
wszystko to na co
historia patrzebuje wielu lat.
Mezczyzna nie ma czasu.
Kiedy traci to szuka, znajdujac
zapomina, kiedy zapomina to kocha, kochajac
zaczyna zapominac.
Dusza jego jest zaprawiona,
pelna doswiadczenia.
Jedynie cialo jego na zawsze
niedoswiadczone. Powstajac i upadajac
miota sie, niczego nie rozumie
pijane i slepe w swych zadzach
i bolach.
Umrze jak umieraja figi na jesien
zasuszone, dojrzale i slodkie,
opadle liscie usychaja pod drzewem,
gole galezie wskazuja miejsce,
gdzie na wszystko jest czas.
"The Sea and the Shore" by Yehuda Amichai
Yehuda Amichai pisal po hebrajsku. Korzystalem z angielskiego tlumaczenia autorstwa Chana Blocha i Stephena Mitchela. Jest to zatem tlumaczenie tlumaczenia :)
The Sea and the Shore
The sea and the shore are always next to each other.
Both want to learn speak, to learn to say
one word only. The sea wants to say "shore"
and the shore "sea". They draw close,
millions of years, to speech, to saying
that single word. When the sea says "shore"
and the shore "sea",
redemption will come to the world,
the world will return to chaos.
Morze i brzeg
Morze i brzeg sa zawsze jedno przy drugim.
Oboje chca nauczyc sie mowic, by powiedziec
tylko jedno slowo. Morze chce powiedziec "brzeg"
a brzeg "morze". Ocieraja sie kazde o siebie,
przez miliony lat, by przemowic, by powiedziec
to jedno slowo. Kiedy morze powie "brzeg"
a brzeg "morze",
nadejdzie zbawienie,
swiat powroci do chaosu.
The Sea and the Shore
The sea and the shore are always next to each other.
Both want to learn speak, to learn to say
one word only. The sea wants to say "shore"
and the shore "sea". They draw close,
millions of years, to speech, to saying
that single word. When the sea says "shore"
and the shore "sea",
redemption will come to the world,
the world will return to chaos.
Morze i brzeg
Morze i brzeg sa zawsze jedno przy drugim.
Oboje chca nauczyc sie mowic, by powiedziec
tylko jedno slowo. Morze chce powiedziec "brzeg"
a brzeg "morze". Ocieraja sie kazde o siebie,
przez miliony lat, by przemowic, by powiedziec
to jedno slowo. Kiedy morze powie "brzeg"
a brzeg "morze",
nadejdzie zbawienie,
swiat powroci do chaosu.
"Insomnia" by Elizabeth Bishop
Elizabeth Bishop
Insomnia
The moon in the bureau mirror
looks out a million miles
(and perhaps with pride, at herself,
but she never, never smiles)
far and a way beyond sleep, or
perhaps she's a daytime sleeper.
By the Universe deserted,
she'd tell it to go to hell,
and she'd find a body of water,
or a mirror, on which to dwell.
So wrap up care in a cobweb
and drop it down the well
into that world inverted
where left is always right, ,
where the shadows are really the body,
where we stay awake all night,
where the heavens are shallow as the sea
is now deep, and you love me.
Bezsennosc
Ksiezyc na biurku odbity jak w lustrze
przez milion mil wypatruje (i prawdopodobnie z duma, jej samej,
lecz ona nigdy a nigdy usmiechu nie pokazuje)
daleko i poza snem, moze
ona spi w dzien.
Przez Wrzechswiat opuszczony,
moglaby powiedziec: do piekla z nim,
a sama znalezc zbiornik wodny
czy lustro, takie do zycia w nim.
Zawin wiec troske w pajeczyne
i opusc ja do studni
do swiata gdzie wszystko jest na opak,
gdzie lewy jest zawsze prawy,
gdzie cien jest naprawde cialem,
gdzie noc cala czuwamy,
gdzie niebiosa sa plytkie tak jak morze masz
teraz glebokie, i ty mnie kochasz.
Insomnia
The moon in the bureau mirror
looks out a million miles
(and perhaps with pride, at herself,
but she never, never smiles)
far and a way beyond sleep, or
perhaps she's a daytime sleeper.
By the Universe deserted,
she'd tell it to go to hell,
and she'd find a body of water,
or a mirror, on which to dwell.
So wrap up care in a cobweb
and drop it down the well
into that world inverted
where left is always right, ,
where the shadows are really the body,
where we stay awake all night,
where the heavens are shallow as the sea
is now deep, and you love me.
Bezsennosc
Ksiezyc na biurku odbity jak w lustrze
przez milion mil wypatruje (i prawdopodobnie z duma, jej samej,
lecz ona nigdy a nigdy usmiechu nie pokazuje)
daleko i poza snem, moze
ona spi w dzien.
Przez Wrzechswiat opuszczony,
moglaby powiedziec: do piekla z nim,
a sama znalezc zbiornik wodny
czy lustro, takie do zycia w nim.
Zawin wiec troske w pajeczyne
i opusc ja do studni
do swiata gdzie wszystko jest na opak,
gdzie lewy jest zawsze prawy,
gdzie cien jest naprawde cialem,
gdzie noc cala czuwamy,
gdzie niebiosa sa plytkie tak jak morze masz
teraz glebokie, i ty mnie kochasz.
Slowo wstepu
Jest 7 pazdziernika 2008. Od pewnego czasu lubie tlumaczyc rozne wiersze z angielskiego na polski. Sprawia mi radosc zastanawianie sie nad uzyciem najodpowiedniejszych slow i zwrotow, tak, zeby oddac to, "co poeta mial na mysli". To nie tylko swietna zabawa, ale i okazja do obcowania z pieknem ludzkich slow, wrazen i uczuc. Na tym blogu bede umieszczac moje amatorskie tlumaczenia wierszy roznych poetow, przede wszystkim angielskojezycznych. Zapraszam wszystkich do komentarzy i umieszczania wlasnych tlumaczen!
Subscribe to:
Posts (Atom)